Ze schreef me een mail nadat ze mijn boek Hartmama had gelezen. Omdat ze voelde dat het tijd was om ruimte te maken voor de rouw die ze zo lang had weggestopt. Ook zij verloor haar moeder toen ze nog jong was. Vijf jaar om precies te zijn. Veel van de herinneringen aan haar moeder zijn vervaagd. Ze heeft lang dapper geleefd alsof er niets aan de hand was.
Ze ontmoette een lieve man en ze kregen samen kinderen. Natuurlijk had ze graag aan haar moeder willen vragen hoe het was om van haar in verwachting te zijn. Dat haar babyverhalen nooit meer verteld konden worden, accepteerde ze gelaten. Ze stond zichzelf niet toe er iets bij te voelen.
Ik voel me zo kwetsbaar nu ik zelf moeder ben
Nu zit ze tegenover me aan tafel met een kop geurige thee. Ze neemt af en toe een slok en kijkt me met grote ogen aan. Ze vraagt me of ik denk dat haar gevoel van vastlopen te maken kan hebben met haar geschiedenis. ‘Wat zijn symptomen van onverwerkte rouw?’ vraagt ze me. Om te vervolgen met: ‘Ik heb het idee dat ik de vroege dood van mijn moeder nog helemaal niet verwerkt heb. Vooral nu ik zelf moeder ben geworden, voel ik me zo kwetsbaar. En ik ben bang om net zo jong dood te gaan als mijn moeder. Ik vind het een onverdraaglijke gedachte om mijn kinderen als half-wees achter te laten.’
Wat als je de leeftijd van je overleden ouder bereikt?
Ik vertel haar dat veel mensen, die als kind één van beide ouders hebben verloren, opzien tegen de verjaardag waarop ze net zo oud worden als hun vader of moeder. Alsof er dan een magische grens wordt overschreden, want hoe kun je nu verder gaan met je leven als het leven van je ouder daar gestold is in de tijd? We noemen dat ‘binding’ en het is iets anders dan ‘verbinding’. Binding betekent dat je het lot van je ouder als het ware tot het jouwe maakt, alsof het niet anders kan gaan dan zo.
De ander is altijd belangrijker
We maken een levenslijn, waarop alle mijlpalen en alle dieptepunten van haar leven zichtbaar worden. En ik kom terug op haar vraag naar de symptomen van onverwerkte rouw bij jong ouderverlies. In willekeurige volgorde:
* altijd de regie willen houden
* weinig contact met de eigen gevoelens
* rationeel
* hechten aan het vertrouwde, bekende
* slecht in afscheid nemen
*alles zelf willen doen, niet om hulp vragen
* confrontaties uit de weg gaan
* de ander belangrijker maken dan jezelf
Ze knikt bedachtzaam. Bij alles kan ze wel een voorbeeld geven uit haar eigen leven, ze heeft alleen altijd gedacht dat het haar karakter was.
Anders dan anderen
Ze vertelt dat ze soms moeite heeft met de opvoeding van haar nog jonge kinderen. Alsof ze niet goed weet ‘hoe het moet.’ Ze kent geen andere moeders net zoals zij en in de bladen wordt er ook nooit over geschreven. Altijd maar huisje, boompje, beestje en kersverse moeders die verliefd zijn op hun baby en leven op een roze wolk. Zo heeft zij het absoluut niet ervaren. Dat ze anders is dan anderen heeft ze altijd al gevoeld, maar de eenzaamheid van het moederschap is nieuw voor haar. Het beangstigt haar ook.
Schrijf je eigen verhaal om te helen
Ze vertelt me dat ze Hartmama in één adem heeft uitgelezen, en dat ze bij het allereerste gedicht al moest huilen. De oefeningen uit het tweede deel vindt ze mooi, maar ze durft er niet in haar eentje aan te beginnen. Dat wil ze graag samen met mij doen. We maken een plan en ik moedig haar aan om tijdens het coachtraject veel te schrijven. Zo kan ze stukje bij beetje haar eigen verhaal ‘ophalen’.
Wil jij dat ook?
Als jij ook jong één van je ouders bent verloren, herken je wellicht veel in dit blog. Als jij het gevoel hebt dat het nu tijd is voor jou en je graag begeleiding wilt bij het aangaan van jouw rouwproces, stuur dan een mail naar susan@susanvanderbeek.nl. Als je wilt, maken we een afspraak voor een kosteloze kennismaking via een beeldbelgesprek.
Hartmama
Wil je liever eerst mijn boek Hartmama lezen en zelf aan de slag met de verwerkingsoefeningen uit deel 2? Dat kan natuurlijk ook. Bestel dan mijn boek via www.susanvanderbeek.nl/boek en je ontvangt een gesigneerd exemplaar.
Sprakeloos ben ik. Zo enorm herkenbaar. Ik ben nu 56 jaar en was 12 jaar toen mijn moeder stierf op 53 jarige leeftijd. Mijn vader stierf op 65 jarige leeftijd en ik was net 22 jaar. Ik ga maar door en door en moeder zijn is mooi maar aan alles blijf ik twijfelen als moeder ook al zijn mijn kinderen nu 22 en 24 jaar. Het gemis en verdriet om mijn moeder blijft me achtervolgen. En de rest van mijn leven voelt het voor mij ook dat ik anders ben dan anderen. Hoe ouder ik word hoe meer eenzamer ik in het leven kom te staan.
Dank je wel voor je reactie en wat fijn dat je herkenning kunt vinden in mijn blog. Anders zijn roept eenzaamheid op en dat is ook wat je schrijft. Onze ouders zijn zo enorm belangrijk in onze ontwikkeling – heel verdrietig dat jij na je moeder ook je vader als zo jong moest missen.
Wat herkenbaar… Mijn moeder overleed toen ik 11 was. Ze was 39 jaar… Ik ben erg dapper geweest in die tijd. Mijn leven daarna kende nog een dramatische klap. Daardoor stond ik al vroeg als alleenstaande ouder in het leven. Op mijn 38e, mijn zoon was toen 11 kwam ik achter het tragische verlies en begon ik met verwerken. Jaren ging het ook weer naar de achtergrond. Maar nu ik in de overgang ben gekomen en oma ga worden komt alles terug en kan ik pas echt het verdriet en ook het enorme verlangen naar mijn moeder voelen…Het maakt me heel zwak, kwetsbaar een ook eenzaam. Want mijn verliezen zijn doortrokken in alles momenteel. Ons vroegere gezin is compleet uit elkaar door de onverwerkte rouw. en het weg moeten stoppen van de tranen vanwege de stiefmoeder die al snel daarna in ons leven kwam..
Ik ben in de overgang…. en moet alle niet afgeronde fasen achter me laten en ook nog eens opnieuw zien te beginnen. Maar hechten….ik ben bang dat ik dat niet meer durf…Alles voelt onaf… terwijl het leven toch doorgaat.
Dag Joan, wat verdrietig dat er na het verlies van jouw moeder op jonge leeftijd nog meer grote verliezen waren in jouw leven. Steeds maar de tranen wegslikken tot het niet meer gaat, dapper doorgaan – dat is wat heel veel mensen met een vergelijkbare ervaring doen. In elke levensfase voelt het verlies anders. De overgang kan een hele wiebelige fase zijn, met veel emoties. Maar ook met meer tijd voor jezelf, voor het ontdekken van waar jij blij van kunt worden. Op 3 juli a.s. geef ik een lezing in Middelburg met als titel “Jong Ouderverlies verjaart niet.” Misschien vind je het fijn om daar bij te zijn?