Als straathond zoek je een schuilplaats voor de storm

Het stormt al een paar dagen. Dat geeft een soort onrust bij onze honden. Hera, ons kleine Roemeense hondje, is zelfs bang voor de geluiden van de storm. Ze trilt als een rietje en zoekt plekken om zich te verstoppen. Onder een bureau of onder een bed. Ik snap haar wel, onze boerderij staat pal op de wind. De wind giert om het huis, de oude balken steunen, dakpannen rammelen en luiken klapperen. Prachtige soundtrack voor een spookfilm! Ik had verwacht dat Hera wegkruipt bij haar ‘grote broer’ Quinten of steun zoekt bij mij. In plaats daarvan brengt ze zichzelf in veiligheid, zoals ze heeft geleerd op straat. Vluchten voor gevaar. Daardoor heeft ze het ook overleefd, veel straathondjes worden niet ouder dan twee.

Op de tweede dag van de storm is haar onrust er nog steeds, maar er is ook iets anders. Voorzichtig vertrouwen. Ze komt naar me toe als ik in mijn luie stoel zit met een kop koffie. Heel haar lijfje nog gespannen, haar oortjes naar achteren en het staartje gedrukt. Ze staat voor me en kijkt naar me. Voor ik het in de gaten heb springt ze op schoot. Normaal gesproken vind ik dat niet goed. Voor mij horen honden op de grond, niet op de bank of een stoel. En hé, ik ben de vrouw van de grote stoere herdershonden, niet van de schoothondjes! Deze keer is anders, ik voel haar lijfje trillen en raak haar zachtjes aan. Ze ontspant een beetje en gaat uiteindelijk op mijn schoot liggen. Het ontroert me dat ze leert dat mensen ook veiligheid kunnen bieden.

Lessen van mijn hond

Hera leert mij hele andere lessen dan mijn herdershond Quinten. Over bang zijn en toch doen. En over iets niet kunnen en daar helemaal oké mee zijn. Ik moet nu al grinniken als ik aan vanavond denk. Dan gaan we samen naar onze laatste les van het hondenklasje en moeten we een soort ‘examen’ doen. Ik weet vrij zeker dat ze niet op commando af zal gaan. Gewoon, omdat het kwartje nog niet gevallen is. Natuurlijk kan ze liggen, maar ‘AF’? Nooit van gehoord! Ze blijft op haar billen zitten en kijkt me verwachtingsvol aan. ‘Zo goed, vrouw?’ En ik reken het goed, omdat ik deze keer – anders dan bij alle vorige honden – vooral voor het plezier ben gegaan. Ze hoeft niet te presteren van mij, ze mag alles lekker op haar eigen tempo doen. Het is fijn dat de trainer er ook zo over denkt. Zij zei vorige week: “Wat boeit het dat ze nog niet af gaat…. ze krijgt van mij een 10 voor kwispelen!”